แต่คราวนี้เราได้มาลองทำ 描写文 การเขียนพรรณนาดูบ้าง การเขียนพรรณนาดีกว่าการเล่าปากตรงที่เราได้คิดได้แก้คำก่อนหลาย ๆ รอบก่อนที่จะถ่ายทอดเรื่องราวในหัวเราออกมาได้
ทีนี้เราได้เขียนเรื่องอะไรก็ได้ จะเป็นเรื่องแฟนตาซีเพ้อฝันแค่ไหนก็ได้ (แต่ครูบอกไม่เอาแบบว่า ตอนจบตื่นแล้ว อ่าวนี่เราฝันไปนี่นา ครูบอกมุกเก่าละเบื่อ5555)
เราเป็นคนที่เล่าเรื่องจากความว่างเปล่าในหัวไม่ได้ ต้องมีแรงบันดาลใจหรืออะไรที่มาจากประสบการณ์ตนเอง คิดไว้หลาย ๆ เรื่องมาก คิดไม่ออกว่าเรื่องไหนจะเล่าได้น่าสนใจ ถ้าเป็นคนเล่าเก่ง ๆ ใช้คำเก่ง ๆ ก็น่าจะเล่าเรื่องธรรมดา ๆ ให้สนุกได้เลย แต่เราไม่เก่งอะไรแบบนั้นเลยอยากได้วัตถุดิบการเล่าที่มันสนุกด้วย
สรุปคิดวนไปวนมาก็คิดว่าเอาเรื่องที่เคยเจอมาริโอ้ เมาเร่อตอนปี 1 ดีกว่า ตอนนั้นรู้สึกความรู้สึกทุกอย่างมันพลุ่งพล่านดี มันอัดแน่นอยู่ในอก ต้องยกออกมา55555
แล้วก็เอามาเขียน draft แรก พอเริ่มเขียนไปเขียนมาก็ชอบงานนี้นะ เหมือนครูเปิดช่องให้เราได้เพ้อเจ้อ (แถมมีคนอ่านด้วย5555) เราก็เขียน ๆ ไปตามลำดับเรื่องราว คิดว่าค่อนข้างละเอียดและต้องเขียนแค่ 1 หน้ากระดาษ หลัง ๆ เลยต้องตัด ๆ ให้จบ ทั้ง ๆ ที่เป็นจุดไคลแม็กซ์สำหรับเรา
1st draft
人生で最高の幸せな瞬間
「マリオくんカッコイイ！大好き！」４年前にマリオ・マウラーが演じる映画を見て彼のことが好きになりファンになってしまいました。あの時、マリオくんのことに夢中になりすぎて「いつか会えたらいいな」とー度でもいいからこの人生でマリオくんに生で会いたいという気持ちがとても強かったです。マリオくんのことを追いかけるにはマリオ・マウラーに関するSNSを全部フォローしました。そうやって毎日いつどこでのようなマリオくんのスケジュールを確認でき、「大学の近くのデパートに来たら絶対に迎えに行く」ファンの情熱があふれてきました。
「私の夢を叶えることができるかも」数日後にマリオくんが当日19時にセントラルワールドで舞台挨拶のような映画公開イベントに参加するという情報が目に入りました。今日こそ会えるのだと嬉しく思いつつ、翌日タイ・英翻訳授業の小テストがあることを思い出した。私はどんだけ他のことをやりたいと思っても勉強することを一番優先するタイプなので、早く家に帰ってテスト勉強せずに19時までマリオくんに会うことを待つなんて許せませんでした。当日の16時に、授業が終わった時、今日もダメかと少し落ち込んで帰ろうと思い、ちょうどセントラルワールドの近くに家がある友達を見ました。その瞬間に「今日一緒に帰っていい？セントラルワールド行きたいから」と何にも考えずに友達に言いました。「うん、いいよ」と友達は言いました。そうすると、友達と一緒に大学からセントラルワールドまで歩いて行きました。映画公開イベントは19時に始まる予定だが、19時までマリオくんを待つことではなく、ちょっとセントラルワールドの映画館に行って映画公開イベントの様子と雰囲気を見に行ってすぐ帰ってテスト勉強をすると決めました。タイの昔の人の考え方のように「君の顔を見えないが、君の家の屋根を見るだけましだ」のとおりです。「大丈夫だよ。マリオくんはタイ人だし、今日でもないけど、いつか会えるチャンスがあるよ」と友達も慰めてくれました。
16時半ぐらいにセントラルワールドの映画館に到着しました。友達も一緒に来てくれました。セントラルワールドの映画館は二回があり、一般の人が入れるのは一回だけで二回は映画に関係がある人のみでした。イベントは二回に開催されそうで、二回に上る方法を探すために、他の友達を電話して聞いてみました。その時、会話が終わってその電話を切ろうとすると、私から５メートルくらいの左側にある男性が見えました。「あの人マリオくんじゃないの？」とこの人生で最もびっくりした瞬間、あの男性は柱の裏に歩いて行って一瞬隠れていました。まだマリオくんかどうかわからない時、またあの男性が現れました。顔を見たら「本当にマリオくんだ！」と確認でき、「まだ4時半なのにマリオもう来たんだ！」心が止まるほど嬉しかったです。全身ジーンズを着て背が高くて顔がちっちゃくてイケメンすぎて映画と写真より生で見る方がずっとかっこよかったです。マリオくんが映画館の二回に行くエスカレーターに乗って行ってしまいました。エスカレーターに乗っている間、ちょっと私の方に振り返って私の目と合ってくれました。もう死ぬじゃないかと思うくらいものすごく照れくさい私は笑わずに無表情で二回に行っているマリオくんをずっと見ました。そうすると、マリオくんは二回に行ってもう消えてしました。マリオくんと写真を撮りたいのに、チャンスを逃してとても残念だった。
今はもうマリオくんのことが好きではないが、マリオくんに会ったことを思い出したらその時人生の最高の幸せだなと、あの日セントラルワールドに行って本当によかったといつも思います。簡単ですが、いっぱいの幸せが感じられます。
ตอนนั้นอ่านงานของตัวเองแล้ว รู้สึกว่าควรเขียนตอนที่เจอมาริโอ้มากกว่านี้ แต่คิดว่าที่ไม่พอแล้วเลยเล่าแบบสั้น ๆ และได้ฟีดแบ็คจากเพื่อนมาดังนี้
มีทั้งส่วนที่ดีและไม่ดี แต่เพื่อนบอกว่าที่เราใส่คำพูดลงไปนั้นดี แสดงว่าอันนี้มาถูกทางแล้ว และการใช้สำนวนไทย "ไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี" ตอนนั้นคิดงั้นจริง ๆ เลยเขียนลงไป แต่ยังมีส่วนที่ยังต้องปรับปรุงคือ ไม่ควรตัดจบเร็วไป นั่นล่ะปัญหาที่เราก็คิดเหมือนกัน55555
ตอนแก้เลยแก้แค่ส่วนที่คิดว่าเป็นปัญหา คือจุดไคลแม็กซ์ของเรื่องในย่อหน้าที่ 3 ได้ออกมาดังนี้ (ตัดมาเฉพาะย่อหน้าที่ 3)
ฉบับสมบูรณ์ (ส่วนที่ขีดเส้นใต้คือส่วนที่เพิ่มเติมจากครั้งแรก)
16時半ぐらいにセントラルワールドの映画館に到着しました。友達も一緒に来てくれました。セントラルワールドの映画館は二回があり、一般の人が入れるのは一回だけで二回は映画に関係がある人のみでした。イベントは二回に開催されそうで、二回に上る方法を探すために、他の友達を電話して聞いてみました。その時、会話が終わってその電話を切ろうとすると、私から５メートルくらいの左側にある男性が見えました。頭が真っ白になり、体もフリーズし、「あの人マリオくんじゃないの？」とこの人生で最もびっくりした瞬間、あの男性は柱の裏に歩いて行って一瞬隠れていました。まだマリオくんかどうかわからない時、またあの男性が現れました。顔を見たら「本当にマリオくんだ！」と確認でき、「まだ4時半なのにマリオもう来たんだ！」心が止まるほど嬉しかったです。全身ジーンズを着て背が高くて顔がちっちゃくてイケメンすぎて映画と写真より生で見る方がずっとかっこよかったです。マリオくんと写真を撮りたいが、その瞬間に何をしたらいいのかわからないまま、マリオくんが映画館の二回に行くエスカレーターに乗って行ってしまいました。エスカレーターに乗っている間、ちょっと私の方に振り返って私の目と合ってくれました。もう死ぬじゃないかと思うくらいものすごく照れくさい私は笑わずに無表情で二回に行っているマリオくんをずっと見ました。そうすると、マリオくんは二回に行ってもう消えてしました。マリオくんを見てびっくりした友達も「すごいかっこういいね。」と言ってくれました。マリオくんと写真を撮りたいのに、チャンスを逃してとても残念だったが、それだけで十分幸せでした。その時、感動して、私の人生の目的が達成したと言えます。
จริง ๆ พอมาอ่านอีกทีก็ยังมีจุดที่อยากแก้อีกเหมือนกัน รู้สึกว่ามันยังทำให้ดีขึ้นได้อีกแต่คิดไม่ออกละจะแก้ไง
และหลังจากนั้นก็ได้คุณครูช่วยเช็คไวยากรณ์และคำศัพท์ออกมาได้ดังนี้
ฉบับถูกแก้ (ส่วนที่ถูกขีดฆ่าคือเวอร์ชั่นเก่าของตนเอง ส่วนสีแดงคือคุณครูแก้ให้)
「マリオくんカッコイイ！大好き！」４年前にマリオ・マウラーが演じる映画を見て彼のことが好きになりファンになってしまいました。あの時、マリオくんのことに夢中になりすぎて「いつか会えたらいいな」とー度でもいいからこの人生でマリオくんに生で会いたいという気持ちがとても強かったです。強くなっていました。マリオくんのことを追いかけるにはマリオ・マウラーに関するSNSを全部フォローしました。そうやって毎日いつどこでのようなもマリオくんのスケジュールを確認でき、「大学の近くのデパートに来たら絶対に迎えに行く」ファンの情熱があふれてきていました。
「私の夢を叶えることができるかも」数日後にマリオくんが当日19時にセントラルワールドで舞台挨拶のような映画公開イベントに参加するという情報が目に入りました。今日こそ会えるのだと嬉しく思いつつ、翌日タイ・英翻訳授業の小テストがあることを思い出した。思い出しました。私はどんどれだけ他のことをやりたいと思っても勉強することを一番優先するタイプなので、早く家に帰ってテスト勉強をせずに19時までマリオくんに会うことを待つなんて許せませんでした。当日の16時に、授業が終わった時、今日もダメかと少し落ち込んで帰ろうと思い、ちょうどセントラルワールドの近くに家がある友達を見ました。見かけました。その瞬間に「今日一緒に帰っていい？セントラルワールド行きたいから」と何にも考えずに友達に言いました。「うん、いいよ」と友達は言いました。そうすると、友達と一緒に大学からセントラルワールドまで歩いて行きました。映画公開イベントは19時に始まる予定だが、ですが、19時までマリオくんを待つことつもりではなく、ちょっとセントラルワールドの映画館に行って映画公開イベントの様子と雰囲気を見に行ってすぐ帰ってテスト勉強をするしようと決めました。タイの昔の人の考え方のように「君の顔を見えないが、が見られないが、君の家の屋根を見るが見られるだけましだ」のとおりです。「大丈夫だよ。マリオくんはタイ人だし、今日でもないけど、でなくてもいつか会えるチャンスがあるよ」と友達も慰めてくれました。
16時半ぐらいにセントラルワールドの映画館に到着しました。友達も一緒に来てくれました。セントラルワールドの映画館は二回階があり、一般の人が入れるのは一回だけで二回階は映画に関係がある人のみでした。イベントは二回階に開催されそうで、二回階に上る方法を探すために、他の友達を電話して聞いてみました。その時、会話が終わってその電話を切ろうとすると、私から５メートルくらいの左側にある男性が見えました。頭が真っ白になり、体もフリーズし、「あの人マリオくんじゃないの？」とこの人生で最もびっくりした瞬間、あのその男性は柱の裏後ろに歩いて行って一瞬隠れてしまいました。まだマリオくんかどうかわからない時、確認できませんでしたが、次の瞬間、またあのその男性が現れました。顔を見たら「本当にマリオくんだ！」と確認でき、「まだ4時半なのにマリオもう来たんだ！」心心臓が止まるかと思うほど嬉しかったです。全身ジーンズを着てで身を固め、背が高くて顔がちっちゃくてイケメンすぎてる彼は映画とや写真よりも生で見る方がずっとかっこよかったです。マリオくんと写真を撮りたいとりたが、その瞬間に何をしたらいいのかわからないまま、マリオくんが映画館の二回階に行くエスカレーターに乗って行ってしまいました。エスカレーターに乗っている間、ちょっと私の方にを振り返って私の目と合ってくれました。彼の目が合いました。もう死ぬじゃないかと思うくらいものすごく照れくさいかった私は笑わずに笑うこともできず無表情で二回階に行っているのぼっていく ｜消えていくマリオくんをずっと見ました。見つめていました。そうすると、マリオくんは二回階に行ってもう消えてしました。マリオくんを見てびっくりした友達も「すごいかっこういいね。」と言ってくれました。マリオくんと写真を撮りたいかったのに、チャンスを逃してとても残念だったでしたが、それこれだけで十分幸せでした。その時、感動して、私の人生の目的が達成したされたと言えます。
今はもうマリオくんのことが好きではないではなくなりましたが、マリオくんに会ったことを思い出したらとその時人生の最高の幸せを感じた瞬間だなと、あの日セントラルワールドに行って本当によかったといつも思います。簡単ですが、いっぱいの言葉では言い尽くせないほど幸せが感じられます。
โดนแก้เต็มไปหมด ฮืออออ
ลองแยกประเภทที่เราผิดหลัก ๆ ได้ดังนี้
1. สะเพร่าเอง ผิดเพราะไม่เช็คให้ดี เช่น 文体 กับ 時制 ที่ไม่สอดคล้องกับเนื้อเรื่อง อันนี้ถ้าเช็คให้ดีก็แก้เองได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคันจิคำว่า 階 = ชั้น ที่ไปเขียนเป็น 回 = ครั้ง หมดเลย อันนี้ผิดได้น่าเกลียดมาก มีกี่คำผิดหมด ตอนทำไม่เอะใจเลยหรอ เบลอ ๆ
2. ลืมพวกกริยาที่มีการเปลี่ยนแปลง ก่อนหน้านี้คุณครูสอนให้ใช้พวก くる｜いく ไรงี้ก็พยายามนำมาใช้ แต่ดันลืมพวก adj
3. เข้าใจว่าที่ตนเองใช้อยู่มันถูกมาโดยตลอด แต่จริง ๆ มันผิด เช่น เข้าใจว่า ประโยคหน้า が ต้องมีเป็นรูปธรรมดา แต่จริง ๆ มันถือเป็นอีกประโยคหนึ่งไปเลย ต้องใช้ 文体 ให้สอดคล้องกับประโยคหลัง
4. พวก こ、そ、あ สับสนไปหมด ผิดหมดเลย จริง ๆ เคยเรียนแล้วแต่ก็ยอมรับว่าลืมไปแล้ว..
5. ใช้ศัพท์ผิด คำศัพท์ยังไม่หลากหลายพอ ยังสื่ออารมณ์ได้ไม่มาพอ โดยเฉพาะคำว่า ดู เราใช้คำว่า 見る ไปหมดเลย แต่จริง ๆ ในบางประโยคใช้ศัพท์อื่นจะสื่อได้มากกว่าเช่น 見かける = เห็น และ 見つめる = จ้องมอง
内省
ตอนแรกที่เริ่มทำจะรู้สึกลำบากในการเลือกเรื่องที่จะมาเขียน ไม่แน่ใจว่าจะเอาเรื่องไรดีให้มันดูมีอะไรเขียนและน่าสนุก คิดนานมาก สุดท้ายก็เลือกเรื่องนี้มาเพราะมันมาจากอินเนอร์ดี ไม่ต้องสร้างเรื่องมาก แค่เขียนออกมาจากอะไรที่เกิดขึ้นจริง ความสนุกเอาไว้ก่อนเดี๋ยวงานจะไม่เสร็จสักที แต่เขียนไปเขียนมารู้สึกสนุกเองนะ คนอ่านจะอ่านแล้วสนุกไปกับเราหรือเปล่าไม่รู้ แต่ชอบที่ได้พล่ามเยอะแยะดี พอได้อ่านงานของเพื่อนคนอื่นแล้วรู้สึกว่าทุกคนเก่งมาก ทั้งการเขียนและเนื้อเรื่อง มีแรงบันดาลใจกันหลากหลายดี เขียนแล้วอ่านสนุกอย่างกับอ่านนิยาย อยากเขียนได้แบบนั้นบ้าง แล้วพอฟีดแบ็คงานของเราจากเพื่อนมาก็อย่างที่คิดไว้ว่าเราควรปรับปรุงตรงไหน เพราะเราก็รู้สึกอยากแก้ตรงนั้นอยู่แล้วเหมือนกัน จริง ๆ ช่วงไคลแม็กซ์น่าจะเขียนได้อินมากกว่านี้แต่ตอนที่เขียนครั้งแรกเขียนแบบกั๊ก ๆ กลัวที่ไม่พอไปแล้วเลยคิดไม่ออกเลยว่าจะแก้ยังไงให้มันดีขึ้นในครั้งที่ 2 เพราะเราพยายามกั๊กคำไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ก็แก้ให้มันดูละเอียดขึ้น และพอมาดูที่คุณครูแก้พวกคำผิดไวยากรณ์ผิดให้เราถึงได้รู้ว่า โอโหผิดกระจาย แต่เป็นงานที่ได้ทำแล้วมีความสุขดี
เราว่าคนที่เขียนได้ดีน่าจะเป็นคนที่อ่านเยอะฟังเยอะรับข่าวสารเยอะนะ อีกอย่างคือต้องเป็นคนมีความคิดเช่ือมโยง สร้าง/ปะติดปะต่อเรื่องราวได้ (ตรงนี้เราเป็นปัญหามากเลย55)
ตอบลบอีกเรื่องคือเราไม่รู้ว่า "สนุก" ของคนอื่นเป็นยังไง เลยเขียนเรื่องแบบที่ตัวเองอยากอ่านไป.... เห็นด้วยว่าทำแล้วสนุก ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีมากๆเลย :))
จริงงง ตอนเราเขียนเราสนุกแต่คนอ่านจะอ่านแล้วสนุกด้วยรึป่าว อันนี้ก็บอกไม่ได้ แต่ถ้าตอนเริ่มเขียนก็ไม่สนุกแล้ว คิดว่ายังไงๆตอนอ่านคนอ่านก็อ่านไม่สนุกอะ
ลบ